Review: Twee nachten in Skyrim

"Ik heb niks tegen necromantie, ik heb wat tegen de uitwassen van necromantie!"

Tussen al het virtuele geweld van de lading game releases van de afgelopen dagen was er uiteraard maar een woord dat mij in de ban hield. Call of Duty: Gears of War 3? Niks voor mij. Uncharted 3? Als je liever naar games kijkt in plaats van ze speelt. Batman Arkham City? Op mijn to-do stapel. Het enige woord; Skyrim. En door een  fijn stukje typisch Nederlandse fok-jou-mentaliteit konden Nederlandse gamers de afgelopen dagen al met Skyrim aan de slag, terwijl de rest van de wereld braaf de 11^e  november moest afwachten.

Aangezien de grote gamingwebsites ongetwijfeld al weer (in dit geval terechte, maar vaak ook niet) superlatieven aan het spuien zijn ga ik in de deze recensie wat meer in op dingen die er voor mij na deze eerste 48 uur echt uitsprongen. Want over het spel zelf kan ik kort zijn; heel erg gaaf. Liefhebbers van fantasy en RPG’s kunnen dit spel blind aanschaffen, haters van deze genres kunnen dit spel blind links laten liggen. Want baby, dit is Fantasy met een hoofdletter F, zoals de nerd-goden het gewild hebben. Draken? Check! Magische zwaarden? Check! Middeleeuwse steden met corrupte heersers? Check! To crush your enemies, see them driven before you, and to hear the lamentation of their women? Check!

  

Mooi!

·         Het moge duidelijk zijn; dit spel is enorm. Ik heb enorme stukken gewandeld, zonder ook maar iemand tegen te komen. Dat klinkt stom, maar dat is heel gaaf. Eindeloos veel locaties, quests en opties.

·       Letterlijk de eerste spelminuut crashte de boel. Tot nu toe verder geen problemen, maar Goddamnit Bethesda!

·        De inventaris en menu’s vind ik tot nu toe een vrij summier en onoverzichtelijk voor zo'n complex spel. Als ik met een van de vele crafting beroepen bezig ben heb ik geen idee hoeveel ijzer, goud, veren, wol, knikkers, kraaltjes en spiegeltjes ik nog in mijn bezit heb. Ook erg onduidelijk is het scherm voor de Miscelaenous Quests, oftewel alle kleine kutopdrachtjes waar je constant mee bezig bent. Dit zijn namelijk Quests van het kaliber ‘Spreek met Mikael over Sasha,’ of ‘Herenig Quick met Flupke’ of ‘Breng tien bananenschillen naar  Huppelkut in Winterfrost of Stormhaven of Icecrown of Tundraville’ maar na drie uur sjokken langs bergpassen, ijsvlaktes en aftandse boerendorpjes weet ik echt niet meer welke debiel me waar voor welk klusje wilde hebben.

·         Over debielen gesproken; er lopen daar een hoop liegende eikels rond. Iedereen in het dorp: ‘oh het is heel veilig op de weg naar het geheimzinnige klooster bovenop de besneeuwde bergtop’. Ik: ‘bedankt jongens! Lalala’. Met als resultaat dat ik anderhalve minuut later in tien uit elkaar gereten stukken van de berg af glibber, na eens goed geskyrimmed te zijn door een lompe bergtrol. Not cool guys, seriously.

Ik: allemans vriend

·         De bewoners van Skyrim zijn overigens  de meest open minded mensen die ik ooit tegen ben gekomen. Mijn karakter, de enige Orc die ik in Skyrim gezien heb, heeft een enorm litteken in zijn gehele gezicht, zit onder de oorlogsverf, draagt een bebloed harnas en heeft een magische  hakbijl van 2 meter op zijn rug, maar wordt desalniettemin door iedereen ontvangen als een lang verloren BFF. In plaats van schreeuwend weg te rennen vertrouwen mensen mij hun diepste geheimen toe, laten mij op hun kinderen passen, vragen mij te helpen bij het besturen van hun stad en nodigen me uit om me bij hun supergeheime broederschap aan te sluiten. Een multiculturele samenleving, zonder vooroordelen. Zo kan het ook.

Schandalig!

·         Wat wel een enorm probleem in de Skyrim samenleving is necromantie. In iedere kelder wandelt wel zo’n rottig muf skelet of verrotte zombie rond, zonder ook daadwerkelijk bij te dragen aan de maatschappij. En maar uitkering blijven trekken (want arbeidsongeschikt) en te beroerd om te werken. Daar zouden de hoge heren in Den Haag nou eens wat aan moeten doen. Eigen (levend) volk eerst! Ik heb niks tegen necromantie, ik heb wat tegen de uitwassen van necromantie!

·         De eerste draak die ik tegenkwam was nogal een bitch.

·         Ik heb het dikste paard ooit gekocht. De verkoper vertelde me dat ik een War Horse nodig had, maar na 1000,- stuks goud te hebben betaald bleek het een dikke knol. Ik heb hem al dagen niet gevoerd maar hij blijft dik. Weet iemand hoe ik een paard kan ruilen? Heb het bonnetje niet meer en ook geen bankafschrift.

Anyway, mierenneuken (rimmen?) voor gevorderden dus. Dit is een vet spel!