"In het Los Angeles van de jaren 40 los je misdaden op, voornamelijk door troep van de grond op te rapen en verdachten lang en diep in de ogen te kijken."
L.A. Noire - Grand Theft Parkeermeter
Zoals voor menig gamer is het voor mij ook een uitgemaakte zaak: een nieuwe Rockstar game = kopen. Grand Theft Auto is een van mijn favoriete series sinds ik in het eerste deel met mijn auto-pixel groepjes voetganger-pixels omver kon rijden, om daar vervolgens ook nog voor punten mee te verdienen. Een gouden formule, zoals de verkoopcijfers ook al jaren laten zien. Persoonlijk ben ik van mening dat GTA San Andreas het hoogtepunt van de serie is, maar ik ben dan ook extreem “straat” en heb nooit veel gehad met de jaren 80 setting van Vice City (de jaren 80 zijn wetenschappelijk gezien het kutste decennium ooit, volgens de formule (x(WHAM!) - y(PACMAN) / z(COCAINE = 0).
Sinds Rockstar’s debut op de PlayStation 3 is het echter allemaal enigszins bergafwaarts gegaan naar mijn mening. GTA 4 ging op de realistische toer, met een grijze grauwe stad, auto’s die zwaar en lomp reden (vrij kut in een game waar je ALLEEN MAAR in een auto zit) en kwam met features zoals: In-game tv kijken! In-game naar een stand-up comic kijken! In-game bier drinken met je vrienden! Kortom, precies het tegenovergestelde van waarom je GTA speelt (maar wel met Bas Rutten, dus dat is weer een plus). Red Dead Redemption (a.k.a. Grand Theft Paard) was grafisch en qua ambiance geweldig, maar miste veel van de pure debiele lol die je met GTA kan hebben (het Wilde Westen was dan ook geen tijd om te lachen, maar goed). Ook het feit dat de brute John Marshton de pijp aan maarten geeft en je verder speelt met zijn timide zoontje Jack, kon mij niet bekoren (hoewel de opbouw er naartoe en het einde zelf super sterk waren). Het zijn nog steeds geweldige games, allemaal top 3 materiaal, maar de oude standaard halen ze net niet.
 |
| In Soviet Russia LA Noires you |
En nu is er dus L.A. Noire, een soort GTA maar dan aan de andere kant van de wet. Als detective Cole Phelps (Aaron Staton) in het Los Angeles van de jaren 40 los je misdaden op, voornamelijk door troep van de grond op te rapen en verdachten lang en diep in de ogen te kijken. De nieuwe setting brengt een paar punten met zich mee die nogal wennen waren: ten eerste I AM THE LAW! (oftewel niet door rood rijden, geen mensen neermaaien, niet stelen, geen car jacking, geen stapels coke en dollars: een stoffig bureau en een knullig ambtenaarspensioentje, en daar doe je het maar mee). Ten tweede: geen brute soundtrack, want de jaren 40 (= alleen maar zeikerige crooners waar ik sinds Fallout 3 helemaal klaar mee ben) en je zit de godganse dag naar je politiescanner te luisteren. Echt sprankelen doe t de stad ook niet: Rockstar’s versie van Tinseltown is een wat grijzige Sovjet bedoening,zeker een stapje terug na RDR.
 |
| Odo Phelps |
Vooraf ging er veel aandacht uit naar het Motion Scan Facial Capture System (superbruut!), dat gebruikt werd om de acteurs om te zetten in game characters. Het moet gezegd, de lip sync is geweldig, maar die techniek heeft Rockstar al een tijdje onder de knie. Helaas ontsnapt L.A. Noire niet aan het Uncanny Valley effect (http://en.wikipedia.org/wiki/Uncanny_valley), zoals IEDER ANDER motion capture project OOIT! Kap daar toch een mee! Als ik echte mensen wil zien ga ik wel naar buiten (of kijk ik wel een film. Ja, dat doe ik maar denk ik). Ik snap dat je als producer wilt laten zien dat je ECHTE STER-ACTEURS™ hebt gebruikt, maar nu zit ik dus een heel spel lang naar een soort freaky liefdesbaby van die dude uit Mad Men en Odo uit Deep Space Nine te kijken, en dat WIL IK NIET.
Dan wat over de gameplay zelf. De besturing is wederom zwak. Net als Nikko Bellic en John Marshton beweegt Cole Phelps als een dik kind tijdens trefbal; traag en wankel. Het oplossen van de misdaden gaat ook van dik hout zaagt men planken. Allereerst is er de streetcrime, kleine misdrijven die door de hele stad plaats vinden, waar je al dan niet op af kunt gaan. Deze gebeurtenissen voltrekken zich doorgaans als volgt; criminelen doen iets stouts, Cole komt aanrijden met loeiende sirenes, Cole knalt iedereen sans scrupules neer, Cole belt ambulance en lijkschouwer (wat apart is, aangezien hij de boeven net eigenhandig omgelegd heeft. “Doodsoorzaak: politiekogel door je knar” staat op alle overlijdensaktes voorgedrukt in dit spel), iedereen doet of zijn neus bloed.
 |
| Tijl Beckand in glanrol als liegende verdachte |
Nee, het echte werk zit natuurlijk in de grote moordzaken die je onderzoekt. De crimescene dient minutieus te worden omgespit (wat natuurlijk heerlijk soepel gaat met deze besturing) en Cole wil graag alles aanraken; van de reeds afgekoelde lijken tot nog narokende revolvers (vingerafdrukken zijn voor mietjes). Als Cole in de buurt van een interessant object komt (of überhaupt een object, het spel ligt bezaait met frutsels waarvan het spel zelf ook zegt: “this is useless”) zwelt de achtergrondmuziek aan, een techniek die de Nederlandse politie ook veelvuldig schijnt toe te passen. Op de vraag of de muziek in Cole’s hoofd speelt, of dat er een politie-hoempapaband constant off-camera achter het onderzoeks-team aanloopt heeft het spel mij tot nu toe geen antwoord gegeven.
Als de gehele crime scene eenmaal bevlekt is kan het serieuze politiewerk beginnen: het ondervragen van de verdachten. Cole stelt de verdachten scherpe vragen en met behulp van het Motion Scan Facial Capture Super 3D Super Mega EXTREME System moet de speler inschatten of hij of zij al dan niet de waarheid spreekt. Een origineel idee, dat helaas meestal blijkt te ontaarden in een dom gokspel, aangezien de reacties van zowel de verdachten als van Cole totaal onduidelijk zijn (het ene moment blijft Cole poeslief tegen een duidelijke leugenaar en het volgende beukt hij bijkans een 12-jarig meisje dat net haar moeder is verloren op haar plaat).
Conclusie: L.A. Noire is een game met een origineel uitgangspunt, goede graphics en sfeer, matige gameplay, vernieuwende ideeën met een soms wat knullige uitvoering. Al met al doorbreekt Rockstar wat mij betreft de cyclus van de afgelopen jaren niet: L.A. Noire is een topspel, maar kan zich wederom niet meten aan de hoge standaard die het bedrijf voor zichzelf gezet heeft.
JAM
