Holland’s Got Talent

 



"Als mens daarentegen mag je jezelf afvragen of je nog meedoet in de evolutionaire afvalrace als jij in één gepapier-machéde ruimte met Lieke van Lexmond en Ferry Somogyi toch de meeste sneue persoon aanwezig bent."

Holland’s Got Talent 

Zoals die titel van mijn blog wellicht deed vermoeden, ben ik een groot liefhebber van Amerikaanse sitcoms van twijfelachtig allooi. Simpele B-acteurs in een simpele setting, met simpele grapjes en simpele verhaallijntjes. Van soaps en Nederlandse sitcoms heb ik daarentegen weer een diepgewortelde afkeer. Een houding waarin ik blijkbaar vrijwel alleen sta, gezien bijvoorbeeld de ENORME kijkcijfers die Linda de Mol’s Iedereen is gek op Jack op RTL4 trekt.

Twee miljoen mensen vinden het leuk om zichzelf wekelijks moedwillig bloot te stellen aan dit humorloze, ongeïnspireerde, direct van Everybody Loves Raymond gekopieerde groep 8 toneelstukje, met rasentertainer De Mol en ongekroonde schnabbelkoning Jeroen van Koningsbrugge. Na enig ge-Google valt te lezen dat deze kijkcijfers ongeveer gelijk zijn aan die van Koninginnedag en het Eurovisie Songfestival, waar de hypergetalenteerde 3J’s onlangs wreed werden uitgeschakeld. Vreemd genoeg staat de meest recente teller voor analfabetisme in Nederland op zo’n 250.000 personen, dus verder onderzoek naar deze cijfers is wellicht raadzaam.  

Gelukkig valt er, ook als je het alfabet wel redelijk onder de knie hebt, toch nog genoeg te genieten in dergelijke series. Je moet alleen weten waar te kijken.

De leukste momenten in soaps en sitcoms zijn namelijk de scènes die zich in een restaurant, café of anderszins drukbezochte ruimte afspelen. Terwijl grande dames van het theater, als Jette van der Meij en Gigi Ravelli, of method actors, als Bartho Braat, zich met zichtbare moeite door hun “Hey hoi, hoe is het met jou? Met mij alles goed”-achtige dialogen worstelen, wordt de achtergrond van deze scènes bevolkt door een leger aan figuranten, die allemaal doen of ze aan het praten, lachen, eten en drinken zijn. WIE zijn deze mensen en WAAR komen ze vandaan?

Is dit een vaste baan voor ze? Krijgen ze hiervoor betaald of is dit bezigheidstherapie van de lokale sociale werkplaats? Zijn dit dezelfde mensen die altijd de steentjes voor Domino D-Day klaar zetten? Wilden ze dit vroeger, toen ze klein waren, graag worden (Wat wil je worden als je later groot bent Jantje? Ik wil graag in een bordkartonnen poppenhuis mijn mond bewegen alsof ik zit te praten!)? Het is werk waarvoor je letterlijk evenveel moet kunnen als een goudvis; je mond openen en naar adem happen. En een goudvis heeft tenminste zijn 3-seconden geheugen als excuus. Als mens daarentegen mag je jezelf afvragen of je nog meedoet in de evolutionaire afvalrace als jij in één gepapier-machéde ruimte met Lieke van Lexmond en Ferry Somogyi toch de meeste sneue persoon aanwezig bent.

Het is aan aandoenlijke Nederlandse versie van Hollywood. Natuurlijk hoopt een gedeelte van deze figuranten ontdekt te worden, en in plaats van HEEL GOED TE LEREN ACTEREN, kiest men voor optie B; dagenlang rondhangen op sets John de Mol als acterende goudvis, om dan hopelijk gecast te worden in een vaste glansrol als “lekker wijf 3,” misschien een eigen tv serie waarin je je eigen passie kwijt kan (zoals de TV-Makelaar), misschien nog  jezelf persoonlijk ontwikkelen door super smaakvol in de Playboy te gaan staan voor geld, dan in een programma gepresenteerd door Lange Frans stront in je gezicht te laten spuiten, dan naar Amerika om “door te breken” net als Rutger Hauer, Femke Janssen en NIEMAND (misschien Clarice met haar extreem succesvolle 3 seconden naast Tom Cruise in Valkyrie), en dan na een paar jaar platzak terug te keren naar dezelfde serie waarin je bent begonnen, in dezelfde rol, voor hetzelfde geld.

Misschien eerst nog even leren lezen, maar tot die tijd gewoon lekker naturel naar lucht blijven happen op de achtergrond en vergeet niet: There’s no Business like Showbusiness!