Foto's

Just stay calm boys, French Canadians are a bit odd.

Mime: Oh, ha ha! Welcome to French Canada!

Hockey Player: We have everything your heart could desire! Trapezes, trampolines, and lots and lots of cheese!

Artist: Would you like a mustache?

Een cultuurbarrière zou ik het niet willen noemen, maar na een paar weken in Canada durf ik het toch zeker te spreken van een cultuurkloofje. Een antropologische verkeersdrempel op de weg naar wederzijds begrip. Want ondanks dat Frans-Canada het beste Canada van het land is, moet je, als je hier naartoe komt, een ding goed begrijpen.

"Just stay calm boys, French Canadians are a bit odd."

                                                            - Rick, the Proud Canadian Mountie - 

Aan de ene kant is alles hier heel erg standaard Amerikaans. Enorme pick-up trucks, fast food ketens en mensen met een BMI die uitslaat naar Beefy. Graag hou ik mij verre van makkelijke grappen, maar in de plaatselijke WallMart zag ik een horizontally-challenged person, en haar door WallMart gesponsorde scootmobiel ging letterlijk van “beep beep beep” toen ze achteruit reed. De televisie is daarentegen wel weer een typische weerspiegeling van Canadese cultuur. Pareltjes als Canada’s Got Talent, Real Houswives Vancouver en het net nieuwe, door George Lopez gepresenteerde, Take Me Out doen ons versteld staan. Maar het zijn vooral de reclames die je raken. In mijn korte tijd hier heb ik namelijk geleerd dat ik al jarenlang veel te weinig snelwerkende langdurige medicijnen gebruik voor verschillende ziektes waar ik waarschijnlijk al tijden ongemerkt last van heb (let wel op, bijwerkingen van de medicijnen kunnen bestaan uit hoofdpijn, buikkramp, oorontstekingen, diarree, gebroken been, ingegroeide teennagels, bof, polio, staar en cholera. Neem contact op met uw arts als de effecten langer dan zes uur aanhouden). Daarnaast blijkt dat ik waarschijnlijk veel meer cash dollars had kunnen verdienen aan mijn laatste verkeersongeval, waarbij ik schade/letsel/dood heb opgelopen (ook al ben ik al door mijn verzekering uitbetaald (en ook al heb ik het ongeluk zelf veroorzaakt)), dat ik jarenlang voor niets heb staan zwoegen om een perfect gazon te onderhouden (herkenbaar probleem), dat ik sowieso honderden cash dollars had kunnen besparen door over te stappen op alles en dat ik al die cash dollars had kunnen uitgeven aan kaaspizza’s met extra kaas in de korst en kaasdip.  

Afgebeeld: cultureel misverstand  (dit is een echt verkeersbord) Het grappige aan dit hele gebeuren is dat de Frans-Canadezen zichzelf juist weer uitermate Europees vinden. Nou is er uiteraard de Franse taal, of liever, het bastaard-Frans dat hier gesproken wordt (de woorden van mijn collega’s uit Frankrijk). En hoe ze het voor elkaar hebben gekregen in dit land is mij een raadsel, maar er lopen hier heel veel mensen rond die letterlijk geen woord Engels spreken of begrijpen. Nou is dat op zich geen probleem, maar als je in de Subway werkt, en je begrijpt het woord ‘meatball’ niet, en ook niet als ik naar het plaatje wijs, en ook niet als ik het in het Frans probeer uit te leggen, dan heb je het goed begrepen. Waarschijnlijk hebben ze me later in de kantine uitgelachen (“Mwahohohoh, immigrant bastard”). Verder is een Big Mac hier Le Big Mac en KFC is KPF. Maar dat spreek voor zich. Maar wat ze hier wel echt goed onder de knie hebben is die befaamde Franse slag. En dit zorgt er dan ook voor dat ieder gesprek met een willekeurige internetprovider, vakkenvuller, hoteleigenaar of bankemployee eindigt in een groot cultureel misverstand. Binnenkort meer hierover.

Review: Twee nachten in Skyrim

"Ik heb niks tegen necromantie, ik heb wat tegen de uitwassen van necromantie!"

Tussen al het virtuele geweld van de lading game releases van de afgelopen dagen was er uiteraard maar een woord dat mij in de ban hield. Call of Duty: Gears of War 3? Niks voor mij. Uncharted 3? Als je liever naar games kijkt in plaats van ze speelt. Batman Arkham City? Op mijn to-do stapel. Het enige woord; Skyrim. En door een  fijn stukje typisch Nederlandse fok-jou-mentaliteit konden Nederlandse gamers de afgelopen dagen al met Skyrim aan de slag, terwijl de rest van de wereld braaf de 11^e  november moest afwachten.

Aangezien de grote gamingwebsites ongetwijfeld al weer (in dit geval terechte, maar vaak ook niet) superlatieven aan het spuien zijn ga ik in de deze recensie wat meer in op dingen die er voor mij na deze eerste 48 uur echt uitsprongen. Want over het spel zelf kan ik kort zijn; heel erg gaaf. Liefhebbers van fantasy en RPG’s kunnen dit spel blind aanschaffen, haters van deze genres kunnen dit spel blind links laten liggen. Want baby, dit is Fantasy met een hoofdletter F, zoals de nerd-goden het gewild hebben. Draken? Check! Magische zwaarden? Check! Middeleeuwse steden met corrupte heersers? Check! To crush your enemies, see them driven before you, and to hear the lamentation of their women? Check!

  

Mooi!

·         Het moge duidelijk zijn; dit spel is enorm. Ik heb enorme stukken gewandeld, zonder ook maar iemand tegen te komen. Dat klinkt stom, maar dat is heel gaaf. Eindeloos veel locaties, quests en opties.

·       Letterlijk de eerste spelminuut crashte de boel. Tot nu toe verder geen problemen, maar Goddamnit Bethesda!

·        De inventaris en menu’s vind ik tot nu toe een vrij summier en onoverzichtelijk voor zo'n complex spel. Als ik met een van de vele crafting beroepen bezig ben heb ik geen idee hoeveel ijzer, goud, veren, wol, knikkers, kraaltjes en spiegeltjes ik nog in mijn bezit heb. Ook erg onduidelijk is het scherm voor de Miscelaenous Quests, oftewel alle kleine kutopdrachtjes waar je constant mee bezig bent. Dit zijn namelijk Quests van het kaliber ‘Spreek met Mikael over Sasha,’ of ‘Herenig Quick met Flupke’ of ‘Breng tien bananenschillen naar  Huppelkut in Winterfrost of Stormhaven of Icecrown of Tundraville’ maar na drie uur sjokken langs bergpassen, ijsvlaktes en aftandse boerendorpjes weet ik echt niet meer welke debiel me waar voor welk klusje wilde hebben.

·         Over debielen gesproken; er lopen daar een hoop liegende eikels rond. Iedereen in het dorp: ‘oh het is heel veilig op de weg naar het geheimzinnige klooster bovenop de besneeuwde bergtop’. Ik: ‘bedankt jongens! Lalala’. Met als resultaat dat ik anderhalve minuut later in tien uit elkaar gereten stukken van de berg af glibber, na eens goed geskyrimmed te zijn door een lompe bergtrol. Not cool guys, seriously.

Ik: allemans vriend

·         De bewoners van Skyrim zijn overigens  de meest open minded mensen die ik ooit tegen ben gekomen. Mijn karakter, de enige Orc die ik in Skyrim gezien heb, heeft een enorm litteken in zijn gehele gezicht, zit onder de oorlogsverf, draagt een bebloed harnas en heeft een magische  hakbijl van 2 meter op zijn rug, maar wordt desalniettemin door iedereen ontvangen als een lang verloren BFF. In plaats van schreeuwend weg te rennen vertrouwen mensen mij hun diepste geheimen toe, laten mij op hun kinderen passen, vragen mij te helpen bij het besturen van hun stad en nodigen me uit om me bij hun supergeheime broederschap aan te sluiten. Een multiculturele samenleving, zonder vooroordelen. Zo kan het ook.

Schandalig!

·         Wat wel een enorm probleem in de Skyrim samenleving is necromantie. In iedere kelder wandelt wel zo’n rottig muf skelet of verrotte zombie rond, zonder ook daadwerkelijk bij te dragen aan de maatschappij. En maar uitkering blijven trekken (want arbeidsongeschikt) en te beroerd om te werken. Daar zouden de hoge heren in Den Haag nou eens wat aan moeten doen. Eigen (levend) volk eerst! Ik heb niks tegen necromantie, ik heb wat tegen de uitwassen van necromantie!

·         De eerste draak die ik tegenkwam was nogal een bitch.

·         Ik heb het dikste paard ooit gekocht. De verkoper vertelde me dat ik een War Horse nodig had, maar na 1000,- stuks goud te hebben betaald bleek het een dikke knol. Ik heb hem al dagen niet gevoerd maar hij blijft dik. Weet iemand hoe ik een paard kan ruilen? Heb het bonnetje niet meer en ook geen bankafschrift.

Anyway, mierenneuken (rimmen?) voor gevorderden dus. Dit is een vet spel!

REBOOT: Thundercats & de kunst van recycling

"Rond mijn 8^ste levensjaar zou ik bijkans een nier hebben afgestaan voor een Optimus Prime action figure"

Een veelgebruikte strategie de entertainmentindustrie de laatste jaren is de zogenaamde reboot; het opnieuw verfilmen en herinterpreteren van een al bestaande film of serie. Dit heeft als voordeel dat men een winstgevende franchise, met een bestaande groep fans, nieuw leven in kan blazen, maar vooral dat er niet al te veel creatief werk verzet hoeft te worden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de nieuwe Spiderman film die volgend jaar uit gaat komen. Een film waarin we voor de tweede keer in nog geen 10 jaar gaan zien hoe Peter Parker aan zijn superkrachten komt, waarin Uncle Ben vast nogmaals om het leven zal komen en waarin Spiderman maar weer eens leert dat grote krachten grote verantwoordelijkheid met zich meebrengen. Een film, kortom, waar niemand op zit te wachten. Daarnaast hebben we de afgelopen jaren natuurlijk kunnen genieten van klassiekers als Charlie's Angels, Starsky & Hutch, Miami Vice, The A-Team, Hulk (2003) en The Incredible Hulk (2008).  Verder kunnen we uitkijken naar een nieuwe Superman (met getroebleerde Clark Kent!), Conan the Barbarian, Bladerunner, Robocop, Judge Dredd, Daredevil en Godzilla.  

Holy Nipply Batsuit Batman!

Helemaal interessant wordt het natuurlijk als de producenten gaan voor een Gritty Reboot: een praktijk waar ieders favoriete miljonair/psychoot Bruce Wayne meerdere malen aan ten prooi is gevallen. Van de campy Batman-serie uit de jaren 70 met Adam West en pens in strakke maillot en ZONK! DENG! BLAF! geluidseffecten, naar de geweldige Batman: the Animated Series en van Joel Schoemachers’ afgrijselijke draak Batman & Robin met George Clooney in een Batman-pak met tepels en Arnold Schwarzenegger als tenenkrommende Mr. Freeze ("Ice to see you!" "Everybody chill!" "You're not sending ME to the COOLER!" "Let's kick some ice!" etc etc etc) naar de klassieker Dark Knight met topacteur/beroepsgek Christian Bale. De Batman-franchise is zo’n gold-digger dat zelfs Yolanthe Cabrau van Sneijder zoiets heeft van ‘nou nou, dat gold wordt wel erg opzichtig gediggd.’



Does not compute...

Echt persoonlijk wordt het natuurlijk pas als de recycle-industrie je geliefde jeugdherinneringen herontdekt en besluit dat daar nog wel een paar extra dollars uit te wringen zijn. In mijn geval gaat dat om GI Joe, Transformers en Thundercats; de drie tekenfilmseries die begin jaren negentig de levens van mij en al mijn vriendjes compleet in beslag namen. Rond mijn 8^ste levensjaar zou ik bijkans een nier hebben afgestaan voor een Optimus Prime action figure, en waarschijnlijk een lever voor Lion-O (I know, de meeste mensen hebben geen extra, maar zo gaaf was het gewoon). Het was dan ook pijnlijk om de afgelopen jaren mee te maken dat zowel GI Joe als Transformers in de handen vielen van twee van de grootse beunhazen die Hollywood rijk is. Na het zien van GI Joe: Rise of Cobra vroeg ik me af of de regisseur überhaupt ooit ook maar één aflevering van de originele serie had gezien. GI Joe =  vier gasten in een bestelbusje in Parijs? Marlon Wayens? Het jongetje uit 3rd Rock from the Sun als FUCKING Cobra Commander? En dan is er de Transformers-serie van Michael Bay. Deze man zou niet eens in de buurt van een bioscoop mogen komen, laat staan in een regisseurstoneel zitten. Het idee van diepgang in een script is voor deze prutser MEER EXPLOSIES!! en ook personages worden uitgewerkt aan de hand van MEER EXPLOSIES!!MET BOMMEN & HELICOPTERS!! EXPLOSIESHELICOPTERBOMMENTIETEN!!!! Voor een gedetailleerde uitleg van wat er allemaal mis is met deze films verwijs ik je graag naar deze website: Topless Robot: Transformers 2 FAQ

Kortom, de gritty reboot van Thundercats, die na jaren speculatie en opstartproblemen eindelijk dit jaar zou uitkomen, had alle schijn tegen. Na de eerste vijf afleveringen kan ik echter melden dat Thundercats een geslaagde doorstart heeft gemaakt. Sterker nog, ik vind de nieuwe serie behoorlijk awesome. De personages en de wereld Thundara zelf zien er geweldig uit, en het verhaal heeft de nodige diepgang en continuïteit meegekregen (Wat! Een samenhangend verhaal in een cartoon? Schandalig!). Vanaf de eerste aflevering wordt duidelijk gemaakt dat dit niet de gemiddelde tekenfilm is, als Lion-O’s vader bruut neergemaaid wordt door (the Ancient Spitit of Evil) Mumm-Ra (The Ever Living!) Verder zijn Snarf en de Thunder-Kittens minder irritant gemaakt, hebben de Lizzards een aantal brute mechs tot hun beschikking en is Panthro een bad ass. Mijn voorlopig enige punt van kritiek is wellicht dat de serie er zelf nog niet helemaal uit is of ze zich richt op kinderen of volwassenen. Het verhaal is over het algemeen vrij donker en serieus, maar de vierde aflevering draait vooral om EEN WIJZE LEVENSLES MET EXTRA MORAAL™. En ik zit ook niet echt te wachten op een flashback voor een karakter dat een kwartiertje geleden zijn entree heeft gemaakt en ook alweer de pijp uit is. Maar over het algemeen een zeer geslaagde reboot dus, aangezien het 8-jarige jongetje in mij al klaarstaat om bij de speelgoedwinkel een lading merchandise te kopen met al zijn zakgeld.

Links: nu 100% minder irritant!

Beneden: de sleutel tot een succesvolle cartoon: prachtige animatie en Mechs!  

 

Holland’s Got Talent

 



"Als mens daarentegen mag je jezelf afvragen of je nog meedoet in de evolutionaire afvalrace als jij in één gepapier-machéde ruimte met Lieke van Lexmond en Ferry Somogyi toch de meeste sneue persoon aanwezig bent."

Holland’s Got Talent 

Zoals die titel van mijn blog wellicht deed vermoeden, ben ik een groot liefhebber van Amerikaanse sitcoms van twijfelachtig allooi. Simpele B-acteurs in een simpele setting, met simpele grapjes en simpele verhaallijntjes. Van soaps en Nederlandse sitcoms heb ik daarentegen weer een diepgewortelde afkeer. Een houding waarin ik blijkbaar vrijwel alleen sta, gezien bijvoorbeeld de ENORME kijkcijfers die Linda de Mol’s Iedereen is gek op Jack op RTL4 trekt.

Twee miljoen mensen vinden het leuk om zichzelf wekelijks moedwillig bloot te stellen aan dit humorloze, ongeïnspireerde, direct van Everybody Loves Raymond gekopieerde groep 8 toneelstukje, met rasentertainer De Mol en ongekroonde schnabbelkoning Jeroen van Koningsbrugge. Na enig ge-Google valt te lezen dat deze kijkcijfers ongeveer gelijk zijn aan die van Koninginnedag en het Eurovisie Songfestival, waar de hypergetalenteerde 3J’s onlangs wreed werden uitgeschakeld. Vreemd genoeg staat de meest recente teller voor analfabetisme in Nederland op zo’n 250.000 personen, dus verder onderzoek naar deze cijfers is wellicht raadzaam.  

Gelukkig valt er, ook als je het alfabet wel redelijk onder de knie hebt, toch nog genoeg te genieten in dergelijke series. Je moet alleen weten waar te kijken.

De leukste momenten in soaps en sitcoms zijn namelijk de scènes die zich in een restaurant, café of anderszins drukbezochte ruimte afspelen. Terwijl grande dames van het theater, als Jette van der Meij en Gigi Ravelli, of method actors, als Bartho Braat, zich met zichtbare moeite door hun “Hey hoi, hoe is het met jou? Met mij alles goed”-achtige dialogen worstelen, wordt de achtergrond van deze scènes bevolkt door een leger aan figuranten, die allemaal doen of ze aan het praten, lachen, eten en drinken zijn. WIE zijn deze mensen en WAAR komen ze vandaan?

Is dit een vaste baan voor ze? Krijgen ze hiervoor betaald of is dit bezigheidstherapie van de lokale sociale werkplaats? Zijn dit dezelfde mensen die altijd de steentjes voor Domino D-Day klaar zetten? Wilden ze dit vroeger, toen ze klein waren, graag worden (Wat wil je worden als je later groot bent Jantje? Ik wil graag in een bordkartonnen poppenhuis mijn mond bewegen alsof ik zit te praten!)? Het is werk waarvoor je letterlijk evenveel moet kunnen als een goudvis; je mond openen en naar adem happen. En een goudvis heeft tenminste zijn 3-seconden geheugen als excuus. Als mens daarentegen mag je jezelf afvragen of je nog meedoet in de evolutionaire afvalrace als jij in één gepapier-machéde ruimte met Lieke van Lexmond en Ferry Somogyi toch de meeste sneue persoon aanwezig bent.

Het is aan aandoenlijke Nederlandse versie van Hollywood. Natuurlijk hoopt een gedeelte van deze figuranten ontdekt te worden, en in plaats van HEEL GOED TE LEREN ACTEREN, kiest men voor optie B; dagenlang rondhangen op sets John de Mol als acterende goudvis, om dan hopelijk gecast te worden in een vaste glansrol als “lekker wijf 3,” misschien een eigen tv serie waarin je je eigen passie kwijt kan (zoals de TV-Makelaar), misschien nog  jezelf persoonlijk ontwikkelen door super smaakvol in de Playboy te gaan staan voor geld, dan in een programma gepresenteerd door Lange Frans stront in je gezicht te laten spuiten, dan naar Amerika om “door te breken” net als Rutger Hauer, Femke Janssen en NIEMAND (misschien Clarice met haar extreem succesvolle 3 seconden naast Tom Cruise in Valkyrie), en dan na een paar jaar platzak terug te keren naar dezelfde serie waarin je bent begonnen, in dezelfde rol, voor hetzelfde geld.

Misschien eerst nog even leren lezen, maar tot die tijd gewoon lekker naturel naar lucht blijven happen op de achtergrond en vergeet niet: There’s no Business like Showbusiness!

Review: The Hangover Part II

"Vond je deel 1 leuk? Mooi, want dit is deel 1 IN THAILAND!"

Review: The Hangover Part II

In 2009 bleek The Hangover, met toch een vrij uitgekauwd onderwerp (dronken kerels in Las Vegas), terecht een enorm financieel en creatief succes. De grappen knalden van het scherm, Mike Tyson schitterde in een bijrol als Mike Tyson en bebaarde gek Zach Galifianakis brak door bij het grote publiek. En hoewel de humor van de film na een tweede keer kijken niet echt overeind bleef, ging ik desalniettemin verwachtingsvol zitten voor deel 2.  Want die trailer zou toch niet kunnen kloppen? Ze zullen toch niet letterlijk twee keer dezelfde film uitbrengen? Toch Hollywood? TOCH HOLLYWOOD?!

Helaas, The Hangover Part II is een grote cash-grab van de producenten, een grotere scam (or possibly scamola) dan iedere Special Edition Re-Edit 3D Blu-Ray heruitgave van Star Wars die George Lucas ons door de strot drukt (nu met extra Jar Jar Binks!). Vond je deel 1 leuk? Mooi, want dit is deel 1 IN THAILAND! Dit is letterlijk wat de film is: huwelijk (in Thailand!), vrijgezellenfeest (in Thailand!), geheugen kwijt door drugs (in Thailand!), lid van de groep kwijt (in Thailand!), kleine Aziaat Ken Jeong laat zijn piemeltje zien en bespringt Bradley Cooper (in Thailand!), Ed Helms raakt verminkt (in Thailand!), Zach Galifianakis, als exact hetzelfde typetje dat hij in al zijn andere projecten speelt (Due Date, Bored to Death) heeft een baard, doet raar en maakt masturbatiegrap (In Thailand!), Mike Tyson doet iets wat je niet van hem verwacht (in Thailand!). Maar echt grappig wil het helaas niet worden in Bangkok (in Thailand!)

Hoewel het eerste deel natuurlijk ook geen dubbel-gelaagde Hitchcock-iaanse psycho-thriller was, was er nog wel iets van een samenhangend plot te ontdekken. Na lang vergaderen is echter voor deel 2 blijkbaar besloten dat een kloppende verhaallijn alleen maar tijd en geld kost. Vooral de plot-twist op het einde slaat he-le-maal nergens op. Gelukkig was er door het schrappen van plot en grapjes wel budget voor wat extra stereotypes en racisme. Haha, Thaise mensen zijn arm en tandeloos! Haha, ladyboys hebben een piemel! Haha, het stinkt in Bangkok!

Kortom: een jammerlijke cash-cow, een genante directe kopie van deel 1, maar dan zonder de grappige grapjes om te lachen en van die vervelende kloppende verhaallijnen. Wellicht dat deel 3 beter uitpakt, als de leden van de Wolfpack naar Parijs afreizen voor de bruiloft van Alan, alwaar ze wakker worden in een banlieu, nadat ze hun geheugen zijn verloren vanwege GHB in hun croque monsieur, waarna mr Chow van de Eiffeltoren springt, Alan kotst in het Louvre, en iedereen Frans praat en stinkt! 

It will make millions!!!

JAM

L.A. Noire - Grand Theft Parkeermeter

"In het Los Angeles van de jaren 40 los je misdaden op, voornamelijk door troep van de grond op te rapen en verdachten lang en diep in de ogen te kijken."

L.A. Noire - Grand Theft Parkeermeter 

Zoals voor menig gamer is het voor mij ook een uitgemaakte zaak: een nieuwe Rockstar game = kopen. Grand Theft Auto is een van mijn favoriete series sinds ik in het eerste deel  met mijn auto-pixel groepjes voetganger-pixels omver kon rijden, om daar vervolgens ook nog voor punten mee te verdienen. Een gouden formule, zoals de verkoopcijfers ook al jaren laten zien. Persoonlijk ben ik van mening dat GTA San Andreas het hoogtepunt van de serie is, maar ik ben dan ook extreem “straat” en heb nooit veel gehad met de jaren 80 setting van Vice City (de jaren 80 zijn wetenschappelijk gezien het kutste decennium ooit, volgens de formule (x(WHAM!) - y(PACMAN) / z(COCAINE = 0).

Sinds Rockstar’s debut op de PlayStation 3 is het echter allemaal enigszins bergafwaarts gegaan naar mijn mening. GTA 4 ging op de realistische toer, met een grijze grauwe stad, auto’s  die zwaar en lomp reden (vrij kut in een game waar je ALLEEN MAAR in een auto zit) en kwam met features zoals: In-game  tv kijken! In-game naar een stand-up comic kijken! In-game bier drinken met je vrienden! Kortom, precies het tegenovergestelde van waarom je GTA speelt (maar wel met Bas Rutten, dus dat is weer een plus). Red Dead Redemption (a.k.a. Grand Theft Paard) was grafisch en qua ambiance geweldig, maar miste veel van de pure debiele lol die je met GTA kan hebben (het Wilde Westen was dan ook geen tijd om te lachen, maar goed). Ook het feit dat de brute John Marshton de pijp aan maarten geeft en je verder speelt met zijn timide zoontje Jack, kon mij niet bekoren (hoewel de opbouw er naartoe en het einde zelf super sterk waren). Het zijn nog steeds geweldige games, allemaal top 3 materiaal, maar de oude standaard halen ze net niet.

In Soviet Russia LA Noires you

En nu is er dus L.A. Noire, een soort GTA maar dan aan de andere kant van de wet. Als detective Cole Phelps (Aaron Staton) in het Los Angeles van de jaren 40 los je misdaden op, voornamelijk door troep van de grond op te rapen en verdachten lang en diep in de ogen te kijken. De nieuwe setting brengt een paar punten met zich mee die nogal wennen waren: ten eerste I AM THE LAW! (oftewel niet door rood rijden, geen mensen neermaaien, niet stelen, geen car jacking, geen stapels coke en dollars: een stoffig bureau en een knullig ambtenaarspensioentje, en daar doe je het maar  mee). Ten tweede: geen brute soundtrack, want de  jaren 40 (= alleen maar zeikerige crooners waar ik sinds Fallout 3 helemaal klaar mee ben) en je zit de godganse dag naar je politiescanner te luisteren. Echt sprankelen doe t de stad ook niet: Rockstar’s versie van Tinseltown is een wat grijzige Sovjet bedoening,zeker een stapje terug na RDR.



Odo Phelps

 Vooraf ging er veel aandacht uit naar het Motion Scan Facial Capture System (superbruut!), dat gebruikt werd om de acteurs om te zetten in game characters. Het moet gezegd, de lip sync is geweldig, maar die techniek heeft Rockstar al een tijdje onder de knie. Helaas ontsnapt L.A. Noire niet aan het Uncanny Valley effect (http://en.wikipedia.org/wiki/Uncanny_valley), zoals IEDER ANDER motion capture project OOIT! Kap daar toch een mee! Als ik echte mensen wil zien ga ik wel naar buiten (of kijk ik wel een film. Ja, dat doe ik maar denk ik). Ik snap dat je als producer wilt laten zien dat je ECHTE STER-ACTEURS™ hebt gebruikt, maar nu zit ik dus een heel spel lang naar een soort freaky liefdesbaby van die dude uit Mad Men en Odo uit Deep Space Nine te kijken, en dat WIL IK NIET.


Dan wat over de gameplay zelf. De besturing is wederom zwak. Net als Nikko Bellic en John Marshton beweegt Cole Phelps als een dik kind tijdens trefbal; traag en wankel. Het oplossen van de misdaden gaat ook van dik hout zaagt men planken. Allereerst is er de streetcrime, kleine misdrijven die door de hele stad plaats vinden, waar je al dan niet op af kunt gaan. Deze gebeurtenissen voltrekken zich doorgaans als volgt; criminelen doen iets stouts, Cole komt aanrijden met loeiende sirenes, Cole knalt  iedereen sans scrupules neer, Cole belt ambulance en lijkschouwer (wat apart is, aangezien hij de boeven net eigenhandig omgelegd heeft. “Doodsoorzaak: politiekogel door je knar” staat op alle overlijdensaktes voorgedrukt  in dit spel), iedereen doet of zijn neus bloed.



Tijl Beckand in glanrol als liegende verdachte

 Nee, het echte werk zit natuurlijk in de grote moordzaken die je onderzoekt. De crimescene  dient minutieus te worden omgespit (wat natuurlijk heerlijk soepel gaat met deze besturing) en Cole wil graag alles aanraken; van de reeds afgekoelde  lijken tot nog narokende revolvers (vingerafdrukken zijn voor mietjes). Als Cole in de buurt van een interessant object komt (of überhaupt een object, het spel ligt bezaait met frutsels waarvan het spel zelf ook zegt: “this is useless”)  zwelt de achtergrondmuziek aan, een techniek die de Nederlandse politie ook veelvuldig schijnt toe te passen. Op de vraag of de muziek in Cole’s hoofd speelt, of dat er een politie-hoempapaband constant off-camera achter het onderzoeks-team  aanloopt heeft het spel mij tot nu toe geen antwoord gegeven.


Als de gehele crime scene eenmaal bevlekt is kan het serieuze politiewerk beginnen: het ondervragen van de verdachten. Cole stelt de verdachten scherpe vragen en met behulp van het Motion Scan Facial Capture Super 3D Super Mega EXTREME System moet de speler inschatten of hij of zij al dan niet de waarheid spreekt. Een origineel idee, dat helaas meestal blijkt te ontaarden in een dom gokspel, aangezien de reacties van zowel de verdachten als van Cole totaal onduidelijk zijn (het ene moment blijft Cole poeslief tegen een duidelijke leugenaar en het volgende beukt hij bijkans een 12-jarig meisje dat net haar moeder is verloren op haar plaat).

Conclusie: L.A. Noire is een game met een origineel uitgangspunt, goede graphics en sfeer, matige gameplay, vernieuwende ideeën met een soms wat knullige uitvoering. Al met al doorbreekt Rockstar wat mij betreft de cyclus van de afgelopen jaren niet: L.A. Noire is een topspel, maar kan zich wederom niet meten aan de hoge standaard die het bedrijf voor zichzelf gezet heeft.

JAM